Η είσοδος της ψυχοφαρμακολογίας στην Ψυχιατρική έφερε πραγματική επανάσταση.

Το 1953 με την ανακάλυψη της χλωροπρομαζίνης οι ψυχίατροι μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τις ψυχώσεις, που μέχρι τότε αντιμετωπίζονταν είτε με ηλεκτροσόκ, είτε με ψυχοχειρουργική και με πολύχρονους περιορισμούς (ζουρλομανδύες) και εγκλεισμούς στα ψυχιατρεία.

Έκτοτε η ψυχοφαρμακολογία έκανε τεράστια βήματα εξέλιξης. Τα τελευταία χρόνια σχεδόν κάθε χρόνο ανακαλύπτονται και νέα μόρια που προστίθενται στο τεράστιο οπλοστάσιο που έχει ήδη στην διάθεσή του ένας σύγχρονος ψυχίατρος.

Ταυτόχρονα αυξάνονται και οι απαιτήσεις των συγγενών των ψυχικά πασχόντων. Σήμερα ένας σχιζοφρενής όχι μόνο θεωρείται αδιανόητο να έχει πολύμηνο παραμονή σε ψυχιατρείο, αλλά προσδοκάται και η πλήρης ένταξή του στην κοινωνία.

Το να ενταχθεί ένας ψυχικά πάσχων στον χώρο εργασίας και να προχωρήσει στην δημιουργία οικογένειας είναι πλέον κάτι εφικτό κάτω από κάποιες προϋποθέσεις.