Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε τον έλεγχο των εσωτερικών μας συγκρούσεων, οι οποίες μάς απορροφούν τη ζωτική μας ενέργεια. Αν αυτό το πετύχουμε θα μπορέσουμε να βρούμε τη σωστή μας θέση στην οικογένεια, στην εργασία και με τους φίλους μας.
Το κυρίαρχο συναίσθημα που βιώνουμε όταν κάποιος δεν μας σέβεται είναι η πικρία και η αποθάρρυνση και θα το βιώνουμε για πολλοστή φορά καθ’ ότι δεν καταφέραμε να διεκδικήσουμε το κομμάτι που μάς αναλογεί για τις ανάγκες μας, τα δικαιώματά μας, τα θέλω μας. Η σκέψη που συνήθως υπάρχει και μάς αποθαρρύνει από τη διεκδίκηση είναι: «Δεν λέω αυτό που σκέφτομαι και δεν κάνω αυτό που θέλω, γιατί φοβάμαι το τι πραγματικά θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα».
Όταν κυριαρχούν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αυτομάτως πυροδοτούνται ψεύτικες πεποιθήσεις που είναι και ο πυρήνας της έλλειψης του αυτοσεβασμού μας. Για παράδειγμα μια ψεύτικη πεποίθηση είναι, «εγώ είμαι ο καλός σε έναν άγριο, άδικο κόσμο» ή ακόμη, «κάτι δεν πάει καλά με μένα, υπολείπομαι σε σχέση με τους άλλους και αυτό με εμποδίζει στο να επιβάλλω την άποψή μου» και ακολουθεί συχνά ότι «πρέπει να γίνω πιο δυνατός, πιο αποφασιστικός και να επιβάλλομαι στους άλλους».
Θα ανακαλύψουμε ότι αυτές οι ψεύτικες πεποιθήσεις μάς οδηγούν μακριά από μία ουσιαστική λύση, γιατί μάς εμποδίζουν να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας.
Ας μάθουμε να βάζουμε τα όρια μας, ώστε οι άλλοι να σέβονται τις ανάγκες μας και είναι πολύ σημαντικό να μην νιώθουμε ενοχές όταν θα πρέπει να πούμε «όχι» σε κάποιον και να το εννοούμε.
‘Όταν αρνούμαστε, ή κατακρίνουμε, το συναίσθημα του θυμού, είναι σαν ένα κομμάτι του εσωτερικού μας εαυτού να λειτουργεί με αυθαίρετη επιβολή και να κατακρίνει την επιλογή μας. Αυτό σαν συνέπεια είναι να νιώθουμε αδύναμοι και εύκολα να μπαίνουμε στη θέση του θύματος.
Στην πραγματικότητα ένα μέρος «επιθετικότητας – διεκδικητικότητας» υπάρχει από τη φύση μας, μέσα μας και είναι αναγκαίο στοιχείο για την επιβίωσή μας. Στην περίπτωση που το αρνούμαστε και το θάβουμε δύο πράγματα μπορούν να συμβούν, ή να υπάρξει σε κάποια άκαιρη στιγμή μία έκρηξη θυμού ή μία στάση αυτοεπιθετικότητας και αυτοπροσβολλής.
Έτσι καταλήγουμε στο να κατηγορούμε τον εαυτό μας λέγοντας για π.χ. «πάλι φέρθηκα βλακωδώς, δεν κάνω τίποτα σωστό». Βέβαια αυτό έχει τη βάση του στον εσωτερικό μας κριτή που δεν μάς επιτρέπει να κάνουμε λάθος και να δείξουμε αδυναμία. Αλήθεια τι είναι αυτό που τροφοδοτεί αυτόν τον κριτή;
Σίγουρα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να φανεί καλός προς τους άλλους και να εισπράξει την αποδοχή τους, αλλά έτσι αρνούμαστε το είναι μας.
Μέσα μας θα έλεγα ότι υπάρχουν δύο πλευρές από τη φύση μας. Η μία η ευέλικτη, η φιλόξενη, η υποχωρητική και η άλλη η παθιασμένη, η παρορμητική, η διαπεραστική. Έτσι ανάλογα με τις καταστάσεις και τις στιγμές πότε επικρατεί η μία και πότε η άλλη.
Αλλά από πού πηγάζει το αίσθημα της ενοχής που μάς εμποδίζει να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας; Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο εσωτερικός μας κριτής; Σίγουρα δεν είμαστε εμείς αλλά κάποιο άτομο, τη φωνή του οποίου έχουμε ενδοβάλει. Συνήθως είναι κάποιος γονιός, με τα «πρέπει» που κυριαρχούσαν από την παιδική ηλικία.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μπούμε σε έναν εσωτερικό μας διάλογο μεταξύ της φωνής του κριτή του «πρέπει» και εκείνης των «θέλω» μας και ελεύθερα πλέον να αποφασίσουμε. Αναλαμβάνοντας πάντα το κόστος των επιλογών μας.
Εξ άλλου εάν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα αναγνωρίσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες, πως μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να το κάνουν οι άλλοι για μας.
Όταν λοιπόν αναλαμβάνουμε με επίγνωση την ευθύνη του εαυτού μας και της ζωής μας, τότε είναι που κάνουμε επιλογές που έχουν την αίσθηση της εσωτερικής μας ελευθερίας.
Το να κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων δεν είναι μία απλή υπόθεση. Σίγουρα η λύση δεν βρίσκεται στο να γίνουμε πιο σκληροί, πιο δυνατοί ή πιο ανένδοτοι. Η αίσθηση της αδυναμία μας, μάς κάνει να νιώθουμε ότι σφάλουμε, αλλά με το να την εξαλείψουμε καταστρέφουμε τη μοναδικότητά μας.
Τελικά οι δυνάμεις μας και οι αδυναμίες μας δεν έχουν να κάνουν με τους άλλους, αλλά αποκλειστικά και μόνο με τη δική μας εξελικτική πορεία μας, που χρειάζεται να της δείχνουμε αμέριστο σεβασμό και κατανόηση.