Στη ζωή μας υπάρχει πάντα το απρόβλεπτο που σε κάποιο βαθμό μάς αποσταθεροποιεί. Είναι τότε που πυροδοτούνται συναισθήματα όπως το άγχος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η αγανάκτηση κ.α. Τότε είναι μία κρίσιμη στιγμή, κατά την οποία θα πρέπει να πάψουμε να ψάχνουμε τα αίτια αυτής της δυσφορίας που βιώνουμε, σε καταστάσεις έξω από εμάς. Θα ήταν πολύ χρήσιμο εάν περιορίζαμε τις ιδέες και τις όποιες πεποιθήσεις μας, για το πώς θα ήταν χρήσιμο να πάνε τα πράγματα, δίχως κανένα σχόλιο.
Δεν υπάρχουν λύσεις για τα απρόβλεπτα που να ταιριάζουν σε όλους τους ανθρώπους. Η εσωτερική μας ευημερία κατακτάται κατ’ αρχάς αναγνωρίζοντας τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, με τις κλίσεις και τις δεξιότητες που τον χαρακτηρίζουν.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, ότι φταίει και να τον γεμίζουμε με ενοχές.
Αλλά ποια είναι η πραγματική αιτία που υποφέρουμε; Για να την κατανοήσουμε χρειάζεται να κάνουμε μία στροφή 180 μοιρών, καθ΄ ότι στην πραγματικότητα κανείς μας δεν συνεχίζει να υποφέρει επειδή έχει εγκαταλειφθεί, ή γιατί απέτυχε σε κάτι, ούτε γιατί δεν αγαπήθηκε αρκετά από μικρός.
Υποφέρουμε γιατί στον παρόντα χρόνο δεν πραγματοποιούμε αυτό για το οποίο πιστεύουμε ότι είμαστε φτιαγμένοι, δηλαδή με το να έχουμε κρυφτεί πίσω από ένα ρόλο και μία ταυτότητα.
Ο πόνος έρχεται επί τούτου, για να σπάσει αυτήν την παλιά ταυτότητά μας και να μάς φέρει σε επαφή με τις πραγματικές ρίζες μας. Δεν έρχεται ασφαλώς για να μείνει, αλλά για να βοηθήσει την αλλαγή μας. Αποτελεί ένα μέρος μίας διαδρομής μας, ώστε ο εσωτερικός μας κόσμος να αναδείξει αυτό που πραγματικά έχει αξία για μας. Δηλαδή την πλευρά του εαυτού μας που δεν μπορούμε να γνωρίσουμε, ή που και την καταπνίγουμε.
Πότε όμως μία δυσφορία που βιώνουμε δεν περνάει και γίνεται πλέον μία χρόνια κατάσταση; Όταν την αντιμετωπίζουμε νοητικά και με την απλή λογική. Όταν ψάχνουμε τα αίτια του εσωτερικού μας πόνου στο εξωτερικό περιβάλλον ή στο παρελθόν μας. Όταν προσπαθούμε να το διορθώσουμε και να διορθωθούμε και έτσι κινδυνεύουμε να είμαστε για πάντα θύματα.
Αυτά που εμείς θεωρούμε ελαττώματα ή δυσφορίες στην ουσία κρύβουν την πλέον αυθεντική πλευρά μας που περιμένει να αναγνωριστεί για να ανθίσει.
Το να μείνουμε στα παράπονα και να χανόμαστε σε θλιβερές και επώδυνες σκέψεις, μάς οδηγεί στην απώλεια ζωτικής δύναμης, απαραίτητης για την όποια αλλαγή στη ζωή μας.
Είναι σημαντικό λοιπόν να εστιάσουμε στον εσωτερικό μας κόσμο με τις κλίσεις και δεξιότητες που μάς χαρακτηρίζουν και στις όποιες επιθυμίες μας. Τότε είναι που κινητοποιούνται οι εσωτερικές μας δυνάμεις που θα φέρουν την αλλαγή μας. Για να στηρίξουμε αυτήν την αλλαγή προς όφελός μας χρειάζεται καθημερινά να κάνουμε μικρά πράγματα που μάς ευχαριστούν, ανταποκρίνονται στη δημιουργικότητά μας και στις προσδοκίες μας. Έτσι οδηγούμαστε στη δημιουργία ενός άλλου εαυτού ευχαριστημένου και ισορροπημένου που έχει βρει και το νόημα της ζωής του.
Ο νους με τις όποιες σκέψεις του κινείται κυρίως σε ένα πλαίσιο ηθικών κανόνων όπου κυριαρχούν τα πρέπει. Σε αντίθεση με τον εσωτερικό μας κόσμο που κυριαρχούν τα θέλω και οι όποιες προσδοκίες μας με όλο το φάσμα των συναισθημάτων. Η επαφή με το όποιο συναίσθημα μας θα μάς αφυπνίσει και έτσι θα μπορέσουμε να διακρίνουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες.
Δεν έχει νόημα να κατακρίνουμε και να επικρίνουμε τους άλλους απαιτώντας την όποια αλλαγή τους. Μένουμε στην όποια σχέση χωρίς να θέλουμε να την εξουσιάσουμε ή να την αλλάξουμε, περιμένοντας το απρόβλεπτο το οποίο σίγουρα θα έλθει με τα ανάλογα «δώρα» του.
Ας έχουμε ταυτόχρονα και την επίγνωση ότι έτσι και αλλιώς όλοι μας είμαστε σε σχέση αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης. Τότε είναι που δείχνουμε πραγματικά την μεγαλύτερη κατανόηση στο τι μάς συμβαίνει από εξωτερικούς παράγοντες δίχως ταυτόχρονα να χάσουμε την επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και ανάλογα να κινηθούμε.
Έτσι οι προκλήσεις που μάς φέρνει ασταμάτητα η ζωή δεν έχουν τον στόχο να μάς ταλαιπωρούν, αλλά να υπηρετήσουν την δική μας εξελικτική μας πορεία και το ευ ζην.